15 Mart 2007 Perşembe

BİR OKUL ANISI -

Karabaşlı Köyünde oturuyor,Akpınar Köyü İlkokulunda okuyordum.Tahminim üçüncü sınıf öğrencisi olmalıyım.Öğretmenimiz Ali Uçar bizi geziye götüreceğini söyledi.Ertesi gün herkes azıklarını alsın,gelsin dedi.Biz de Karabaşlı Köyünden gelen bir grup öğrenci olarak,azıklarımızı hazırlayıp Akpınar ‘a,okulumuza geldik.Tek öğretmen beş sınıfı bir arada okutuyordu.Yaklaşık yirmi, yirmibeş civarında öğrenci idik.Akpınar,Tahtalı ve Karabaşlı köyü çocukları Akpınar İlkokulunda okuyorduk.
Bayrak önde biz arkada öğretmenimizin yanında Dermesür deresine doğru yola çıktık.Oraya Kızıldere Köyü öğretmeni ve çocuklarının geleceğini biliyorduk.
Dereye vardığımızda Kızıldere Köyü İlkokulu öğrencilerinin de oraya geldiğini gördük.Benim annemin Kızıldereli olmasından dolayı bu köyde akrabalarım çoktur.Rahmetli Şeftene (Şeftali)Ebemin Kızı Hacer beni görünce koştu geldi.Beni Kızıldereli öğrencilerin yanına götürüp tanıştırdı.Çok gururlandım o zaman.Daha sonra öğle yemeğine geçildi.Herkes azığını çıkardı.Bizim köylerde bakkal olmadığından her aradığını bulamazsın.Hacer,beni kendi gurubunun içine çağırdı.Bizim azıklar kuru yavan bir şeyler.Galiba yumurta,haşlanmış patatates ve yufka ekmek olması lazım.Hacerin azığında helva var.O zaman için bizim köy çocukları için helva bulunmaz bir şey.Böylece ben bir ayrıcalık kazanmış oldum.Çocuk aklımla bunu çok önemsiyorum.Ne demek,Akpınar,Karabaşlı,Tahtalı köylerinden toplanmış öğrencilerin hiçbirinde helva yok.Ben helvası olan guruba misafir olmuşum.

Gezi sonunda bu ayrıcalığın verdiği hazla epey gururlandım.

Bu gün geriye dönüp baktığımda yaşadığım yörenin imkansızlıkları,çocukluğumuzun saflığı,akrabalık bağlarının ne kadar güçlü olduğunu görüyorum.

Zaman ve şartlar bizi çok farklı ortamlara taşıdı.Buna rağmen,bulunduğum şehirde hemşerilerimle toplanıp,mevsimi geldiği zaman dostların bir şekilde bize ulaştırdığı yemlikleri yufka ekmeğe dürüp yemenin zevkini yaşıyoruz.Bu lezzeti de başka hiçbir şeyde bulamıyorum.

23.05.2008
Ramazan Işık

2 yorum:

  1. :)çok hoştu.Çocuklukta ne yediğinin önemi olmuyor dimi.Zaten ufacık şeylerden mutlu olmayı en iyi bildiğimiz dönemler.Ben küçükken annem salça ekmek,ya da domates ekmek tutuşturururdu elimize sokakta :) Hamburger yoktu.Belki de vardı ama tek maaşla biz bilmiyorduk.Ama çok mutluyduk.Hemşerilerinizle toplandığınızda yufkayı tatlı kılan , dostluğun verdiği tattır dimi.saygılar.

    YanıtlaSil
  2. ebruli,senin de yazdığın gibi,yufkayı tatlı kılan dostlarla beraber olmak.bloglarda da dostlarla beraber olunca da aynı tatları alıyorum.teşekkürler.

    YanıtlaSil

Düşünceleriniz benim için önemlidir. Katkılarınız için teşekkür ederim.