1 Mart 2007 Perşembe

ABBASİYE ABLA

.

İçimde bir yaradır Abbasiye Abla. Geriye dönüp baktığımda, öğretmenlik yaşantımda, içime kor gibi düşen bir yara.

Abbasiye öğrencimdi. Öğretmenliğimin ilk yıllarında, Silifke’nin bir dağ köyünde okuttuğum, sevimli bir kız çocuğu. Ama nasıl çocuk. Dünyaya sevgiyle bakan gözleri, masum bakışları, bu saf bakışlara inat keskin bir zeka. Abbasiye'ye herhangi bir konuyu bir kere anlatmanız yeterdi. İkinciye gerek yok. O anlatılanı kendi mantık süzgecinden geçirip, kendine göre yorumlayarak, daha bir güzel sonuç çıkarırdı her konudan.

Bulunduğumuz köyde, genç öğretmenler olarak eşimle birlikte çalışıyorduk. O yıllarda, çocuklarımızda çok küçüktü. Abbasiye, bizim çocukların Abbasiye Ablası'ydı. Evimizden hiç çıkmaz, gördüğü her şeyi sorar, öğrenmeye çalışırdı. Yeni bir eşya, yeni bir davranış, sözcük, problem, ne olursa, en ince ayrıntısına kadar merak eder, öğrenirdi. O, kendi köyü dışındaki dünyayı sorardı. Ötelerde ne vardı. Öteler, daha , daha öteler.
Birleştirilmiş sınıfta, dördüncü ve beşinci sınıfları bir arada okutuyordum. Dersleri, küme çalışması yöntemi ile işliyordum. Küme çalışması , öğrencilerimi sosyal yönden çok geliştiriyordu. Onlar, kümelerde, her biri ayrı bir görev alıyor, kimi küme başkanı, kimi yazman, kimi sözcü, kimi de materyal toplayan eleman oluyorlardı. Sınıfta, altı, yedi öğrenciden oluşan, dört ya da beş küme oluyordu. Böylece, hepsi ilerde, hayatta üstlenebilecekleri rollerin bir modelini gerçekleştiriyordu. Hazırladıkları küme dosyaları inanılmazdı. O dağ başında, bu resimleri, bu bilgileri nereden bulup küme dosyalarına koyuyorlar, doğrusu ben de şaşıyordum. Bunda Abbasiye’nin rolü büyüktü. Çoğu zaman, benim de aklıma gelmeyen işler yapıyordu. Örneğin, bizim evde okunmuş eski gazete ve dergilerin yazı ve resimlerini benden habersiz o dosyalara koyuyordu. Abbasiye, bu kümelerde, arkadaşları tarafından, sürekli başkan olarak seçilirdi. Öğrenciler, O'nu ayrıca hep sınıf başkanı olarak seçiyorlardı. Onun bir gün hayatta ümit ettiğim şeyleri başaracağına emindim. Bu duygularla ona destek oluyor, kitaplar getiriyor, dünyayı ve olayları anlamasına yardımcı olmaya çalışıyordum.

Evimin kapıları O'na, diğer öğrencilerime olduğu gibi, her zaman açıktı. O'na çok güveniyordum. Evdeki ansiklopedileri didik didik ediyor, her şeyi öğreniyordu. Eşimin yanında, ev bilgilerine de ayrı bir ilgisi vardı.

O yıllarda, beşinci sınıfın sonunda, yatılı okul sınavları vardı. Şimdiki "Devlet Parasız Yatılı Sınavları" gibi. O sınavlara girmesi için evraklarını hazırladım.  Ancak ailesi yatılı okula göndermek istemiyordu. O'na verecek yol parası, giyecek alacak imkanları olmadıklarını söylüyorlardı. Ayrıca, yörenin kız öğrenciyi yatılı okula göndermedeki çekingenliği de buna etkendi.

Çok uğraştım. Annesi, akrabaları, köy muhtarı, kim varsa. Bu çocuğun okuması gerek, çok zeki, köyünüzün yüz akı olur dedimse de sözümü dinletemedim. Göndermediler. Yatılı okula göndermediler. Köyde ortaokul yoktu. Bundan sonra da okula gidemedi.

O yaz, tayinle başka köye gittik. Birkaç yıl sonra,  bir gençle evlendirdiklerini duydum.

Anadolu’nun pek çok köşesinde, dünyayı yerinden oynatacak nice değer, ilgisizlikten, düzensizlikten ve çaresizlikten kaybolup gidiyor. Bu değerler ortaya çıksa ülkemiz nerelere varmazdı ki. Ama olmuyor işte. Şairin dediği gibi , “görüyorum, ama erişemiyorum”.

İçimde bir yaradır Abbasiye Abla. Geriye dönüp baktığımda, öğretmenlik yaşantımda, içime kor gibi düşen bir yara.



Ramazan IŞIK

4 yorum:

  1. çok üzüldüm..
    onun gibi niceleri var değilmi?
    ben ah diyordum ah bu çocuk ilgili bie ailede ve imkanları yeterli olsa neler yapar ahhhh...
    ama elinizden çokta birşey gelmiyor aileler korkak gelenekçi ve malesef ilgisiz

    YanıtlaSil
  2. asyaselda,
    biz öğretmenlerin genel üzüntüsüdür bu öğrenciler.
    bazı zor öğrenen öğrencilere servetler harcanırken,böylesine cevherler kaybolup gitti,gidiyor maalesef.

    YanıtlaSil
  3. Çok hüzünlü..Keşke önce aileler eğitilebilse..Siz elinizden geleni fazlasıyla yapmışsınız,Allah razı olsun.Bi yabancının yapabilceği kadarını anne babanın yapamamsı çok acı.Dedğiniz gibi düzensizlik,ilgisizlik,çaresizlik ve eğtimsizlikten nice değerler yok olup gidiyor.

    YanıtlaSil
  4. ebruli,maalesef böyle.elimizden de birşey gelmeyince,böyle üzülüyoruz işte.

    YanıtlaSil

Düşünceleriniz benim için önemlidir. Katkılarınız için teşekkür ederim.